We lopen bij het Kasteel van Geldrop, op weg naar de kinderboerderij. Het is een beetje grauw vandaag, waarschijnlijk valt er zo nog wel een bui, maar voor nu is het even droog. Er is niemand anders, ik vraag me af of het vandaag misschien gesloten is. Maar al snel zien we dat het hek gewoon open staat – waarschijnlijk schrikt de aanstaande weersverandering de anderen af.
Mijn (gast)kindjes weten inmiddels de weg en dribbelen direct op de konijnen af. Ieder konijntje wordt uitbundig begroet. Mijn dochter Babette en ik lopen hand in hand door naar de omheining waar de andere dieren staan. Alles wordt nauwkeurig aangewezen, en wat zij wijst, benoem ik. Er staan schapen, geitjes en zelfs een jonge alpaca. Kippen fladderen wild op als we dichterbij komen, en Babette gilt zo mogelijk nòg harder dan de haan, zo enthousiast is ze.
Verwondering
We bukken ons voor een kruipende slak. De andere kinderen komen aanrennen, nieuwsgierig naar wat wij daar voorovergebogen op de grond aan het doen zijn. Helemaal gefocust zit ze op haar hurken in haar mintgroene regenlaarsjes, tientallen keren “Mama? Slak !” herhalend. Eén van de kindjes raakt na mijn aanmoediging de voelsprietjes aan, en verwonderd kijken ze allemaal toe hoe de slak snel in zijn huisje verdwijnt.
En dan besef ik opeens hoe geweldig dit eigenlijk is. Om dit te mogen doen met mijn kind, maar ook met die van anderen. Alsof het even extra helder ‘binnenkomt’. Gewoon op een doordeweekse, grijze dinsdag, tijdens zoiets simpels als diertjes kijken in de frisse, vochtige voorjaarslucht zien hoe een (gast)kind de wereld ontdekt. De dag kan opeens simpelweg niet stralender.
