Hoe ben jij eigenlijk geboren? Dat is niet zomaar een vraag die je meteen zal stellen aan iemand. Maar toch staat het bij heel veel kinderdagverblijven en peuterspeelzalen op het intakeformulier. Meestal vertelt een ouder dan wel wat over de start van het leven van hun zoon of dochter. Maar wat doe je dan met die informatie? Vaak verdwijnt deze in een dossier van een kind. Soms zullen we er nog eens op terugpakken als er ontwikkelingsachterstanden zijn. Maar hebben jullie ook wel eens gehoord dat de zwangerschap en geboorte van een kind, ook van invloed zijn op het gedrag dat een kind laat zien?

“How we begin, is who we become”. Een mooie uitspraak die de spijker op zijn kop slaat, want ja, uit jarenlang onderzoek is gebleken dat onze geboorte en zelfs de periode daarvoor en kort daarna van grote invloed zijn op ons gedrag nu. Dus ook van jou en mij en van alle kinderen in onze kinderopvang. Maar helaas weten maar erg weinig medewerkers uit de kinderopvang van deze ‘pareltjes’.

Ik neem jullie graag mee in het verhaal van Saartje:

Saartje is 3 jaar. Saartje heeft altijd moeite met afscheid nemen van mama op het kinderdagverblijf. Ze huilt flink en klampt zich aan mama vast. De pedagogisch medewerkers van het kinderdagverblijf zeggen tegen haar moeder: “Maak het afscheid maar zo kort mogelijk, ga maar zo snel mogelijk weg”. De moeder van Saartje doet dit met pijn in haar hart en vele tranen. En inderdaad, na weken van hartverscheurend huilen van Saartje (en het korte afscheid van mama), wordt het huilen minder… Maar is er nu ook echt gekeken naar de behoefte van Saartje?

Saartje is op ‘natuurlijke wijze’ geboren, haar moeder heeft voordat Saartje geboren werd, een pethidine-prik gehad. Moeder was daar even flink de kluts van kwijt en miste daardoor de verbinding met Saartje. Ze voelden elkaar niet helemaal goed meer aan. Saartje werd geboren en mocht meteen even bij haar moeder liggen. Haar moeder moest na ruim een half uur naar de OK, voor een aantal hechtingen. Door een spoedgeval tussendoor, duurde deze operatie geen 20 minuten maar 2,5 uur. 2,5 uur waarin Saartje en haar moeder elkaar kwijtraakten. Dat heeft natuurlijk een grote indruk achter gelaten op Saartje (en haar moeder). Saartje heeft toen besloten, ik laat mijn mama nooit meer los!

Zo kijk ik naar kinderen en hun gedrag. Via geboortepatronen is er zoveel meer duidelijk te krijgen waarom kinderen doen wat ze doen. En ik hoop jullie als medewerkers binnen de kinderopvang ook te stimuleren om anders te kijken naar gedrag van kinderen. En als je weet wat de achterliggende behoefte is, kan jij als pm’er samen met de ouders op een andere manier omgaan met het Saartje op jouw groep. Want gedrag wat een kind laat zien is altijd logisch!

Gerelateerde berichten