Toen ik de oproep las om te gaan bloggen voor TO BE Kinderopvang dacht ik meteen: JA LEUK! Maar nu ik begin aan mijn eerste blog slaat de twijfel toe. Kan ik dit wel?
Dat heb ik nou altijd, ik heb zin in iets nieuws, geloof dat ik het kan en dan als het moment daar is… koudwatervrees. Soms denk ik dat het enthousiasme waarmee ik me aan iets verbind, komt vanuit mijn innerlijk kind. Een beetje het ‘Pippi Langkous’-effect: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. En dan ineens komt de volwassene in mij boven borrelen zo vlak voor de start die zegt: ehh… weet jij dit wel zeker? Daarom probeer ik het kind in mij vast te houden en regelmatig naar boven te roepen. Het kind dat denkt dat zij het wel kan.
Dreumesen die denken dat ze alles kunnen
Bij mij op de groep zie ik regelmatig jonge kinderen (dreumesen) die ook denken dat ze alles kunnen. Kinderen die in hun motorische ontwikkeling heel vlot zijn, maar nog te jong, om het lijntje oorzaak-gevolg te begrijpen. Het zijn dan ook deze kinderen die regelmatig met een bult, blauwe plek, pleister of schram ’s morgens bij mij op de groep verschijnen.
Maar hoe ga je hier nou mee om op de groep? Bij ons op de groep is het zo veilig, dat ze zich niet eens een blauwe plek mogen stoten verzucht ik wel eens als ik weer een risico-inventarisatie uit moet voeren. Maar is dat wel zo? Want, ja we hebben stoelen, en tafels, en een bedje voor de pop, een speelkeuken… En al die meubels hebben randen en hoeken. Dus ja, ook bij ons valt of stoot zo’n ondernemende dreumes zich weleens een bult of blauwe plek.
Inmiddels heb ik door de jaren heen geleerd om te vertrouwen op mijn zintuigen. Mijn ogen voor wat er voor mij, mijn oren voor wat er achter me gebeurt en dan natuurlijk dat ene belangrijke zintuig: intuïtie. Ik vertrouw op mijzelf. Ik schat situaties in en probeer met de juiste activiteiten de kinderen zo goed mogelijk uit te dagen. Het liefst buiten op ons mooie grasveld onder de appelboom. Bij slecht weer kan dit natuurlijk niet, daarom gebruik ik binnen vaak matten. Door actief met de kinderen die dat willen en nodig hebben aan te slag te gaan, probeer ik ze op een speelse manier te leren wat ze wel en wat ze nog niet zelf kunnen. Het liefst doe ik dat in groepsverband. Want zo leren de kinderen ook over elkaar en weten ze van elkaar wat ze wel en nog niet kunnen. Daarbij stimuleer ik de kinderen elkaar waar nodig te helpen.
Spelend leren
Het keer op keer proberen, vallen en weer opstaan van de dreumes heeft een functie. Spelend leren, grenzen leren kennen en oefening. En dat gaat met vallen en opstaan. Laatst verzuchtte een jonge moeder: ‘het is een fase, toch?’ Ja, het is een fase, maar je hebt kinderen (en volwassenen) die geen uitdaging uit de weg gaan. Zij zullen blijven vallen en opstaan. Leren omgaan met falen en succes.
Ik heb het geprobeerd, mijn eerste blog. Voor mij is het een succes, als jullie mij laten weten hoe jullie omgaan met zulke situaties bij jou op de groep. Zo kunnen wij van elkaar leren en elkaar inspireren!
