Vanuit mijn passie voor coachen lees ik al een poosje mee met de blogs en vragen die op de Facebookpagina van To Be Kinderopvang verschijnen. Wat mij opvalt, is dat veel pedagogisch coaches zoekende zijn: wat houdt mijn werk in? Welke tools kan ik inzetten? Hoe doe ik het goed?

Door de oproep van Manja op deze pagina over de ervaring die zowel de pedagogisch coaches als de pm’ers hebben met het coachen, ging ik nadenken hoe ik dat in mijn dubbelrol als kindercoach en pm’er zag.

En, lieve pedagogisch coaches, ik zie dat jullie het goed doen! Jullie willen het beste doen, vragen hulp als je er niet uitkomt en helpen waar nodig met de beste middelen die er zijn. Jullie vragen elkaar om tips en tools.

De mooiste tool, die jullie allemaal in huis hebben, ben je zelf. Hoe beter jij jezelf kent, hoe beter je kunt coachen vanuit je hart. Dus vraag jezelf af: wat raakt mij? Wat vind ik lastig? Waar loop ik tegenaan en wat doet dat met mij?

Wat mij betreft gaan we allemaal verder kijken dan het plaatje dat we voor ons hebben en mogen we ons afvragen wat erachter zit, waarom iemand reageert zoals hij/zij doet, waarom iemand moeite heeft met iets? Een hele wereld ligt daarachter verborgen en als coach kun jij begeleiden naar de sleutel van die wereld. Als ik naar mezelf kijk, dan kom ik altijd graag met oplossingen, want dan heb ik weer iemand geholpen en dat doe ik zo graag. Maar als ik iemand mijn oplossing aanbied en dat komt niet vanuit diegene zelf, dan gaat het niet werken. Het werkt pas als iemand het zelf bedenkt en voelt.

Ik ben een groot voorstander van teruggaan naar onze gevoelswereld, omdat daar de oplossingen zitten voor wat je voelt en wat je dwars zit. Ik was een nuchtere pm’er, werkte graag volgens de regels want dan had ik alles onder controle, dacht ik. Door de werkdruk, die we allemaal kennen in de kinderopvang en mijn wil om alles zelf in de hand te houden, liep ik vast. De ziekte van Pfeiffer liet mij weten dat ik los moest laten (als je alleen maar op de bank ligt, kun je ook niets anders meer dan het maar laten gebeuren). Dat deed ik. En nu staat daar nog steeds (ik ben inmiddels van de bank af) die nuchtere pm’er die zich aan de regels houdt, maar wel met mijn hart. En dat maakt het grootste verschil in mijn werk op de groep en in mijn werk als coach.

Dus weet, lieve pedagogisch coach, dat jouw gevoel je de juiste weg wijst en dat als jij de juiste hulp biedt, dit door zal werken in het hele systeem van de opvang. Want pm’ers die goed in hun vel zitten, stralen dit uit en daar worden de kinderen ook blij van en dat is uiteindelijk hetgeen waar we allemaal voor gaan en staan.

Wees trots op jezelf, doe wat bij je past en volg je hart!