In mijn werk als trainer kom in heel veel kinderdagverblijven en spreek veel pedagogisch medewerkers. We hebben het dan over (oplopende) werkdruk, steeds meer kinderen met een rugzakje, ‘lastige’ ouders of ouders die helemaal niet betrokken lijken, leuke uitspraken van kinderen, geslaagde en minder geslaagde activiteiten, het plezier dat je krijgt van het werken met kinderen, dat kinderen zo heerlijk open en onbevangen kunnen zijn, alles komt voorbij. “Wat doen jullie aan het bevorderen van de creatieve ontwikkeling van kinderen?” vraag ik dan. En vervolgens komt er een opsomming van allerlei gemaakte voorwerpen, al dan niet vanuit thematisch werken of werken met een VVE-methode. Het gaat vooral over knutselen in al zijn verschijningsvormen…
Hoe bevorderen jullie de creatieve ontwikkeling?
“Oh wat leuk” zeg ik dan… en herhaal nog eens mijn vraag. Veel pedagogisch medewerkers raken dan in verwarring en ik zie ze denken: ”Waar wil ze naar toe?” Het gesprek neemt een andere wending als ik vertel dat maatschappelijk gezien er steeds meer vraag komt naar mensen die innovatief zijn, zelfbewust, zelfredzaam, onafhankelijk, authentiek, die andere paden durven te bewandelen, die lef hebben, die anders durven zijn… ‘creatief’ dus :-).
Dan stel ik nogmaals mijn vraag en vervolg: “Leg mij eens uit: waar zit het verband tussen de behoeften aan al die opgesomde vaardigheden en de voorbewerkte/voorbedachte ‘knutsels’, het speelgoed dat maar één ding kan, dat kinderen geen (spel-)regels mogen bedenken maar dat de pm’er voor ze doet, dat de kinderen hun boterham niet zelf mogen smeren omdat dat te lang duurt of dat je wel een voorbeeld moet laten zien ‘omdat ze anders niet weten wat de bedoeling is’?!
Maar ook als we het hebben over hun recht op autonomie – dat kinderen zelf hun eigen talenten mogen ontdekken en ontwikkelen. Zij zelf; dat vinden we toch zo belangrijk? Hoe help jij de kinderen zich te ontwikkelen in de vaardigheden die ze later als volwassene nodig hebben? Waar ze ‘recht’ op hebben?
JIJ maakt het verschil
