Herken jij ook die situatie dat het ontzettend hectisch en druk is op de groep? Je hebt geen tijd om te spelen, er moet nog van alles gebeuren! Maar is dat wel zo? Deze belemmerende gedachten denk ik samen met je om, want uit eigen ervaring weet ik: er is altijd tijd om te spelen.
Piekmomenten
Er zijn altijd van die piekmomenten op een dag, waardoor het chaotisch wordt op de groep. Drukte ontstaat bijvoorbeeld als er kinderen worden, terwijl je collega nog met pauze is. Opeens heb je geen tijd meer om schriftjes te schrijven, het dienblad voor het eten klaar te zetten, of de was te vouwen. Het huilen van één kind maakt de rest wakker en je moet ze uit bed halen en helpen met aankleden. Dit is typisch zo’n moment waarin de stress vaak even toe neemt, want je wilt nog zoveel doen. Je loopt achter de feiten aan. Het vervelendste is dat op deze momenten kinderen vaak ook nog eens tegen de stroming in gaan. Een tweejarige heeft net op dit moment absoluut geen zin om zijn kleertjes aan te trekken. Op jouw vriendelijke vraag; ‘Doe maar even je sokjes aan’. Krijg je ‘NEEEE!!!!’ terug met een grote glimlach erbij. Ondertussen gaat een andere driejarige ervandoor met de sokjes en verstopt ze achter de kast.
Gewoon even luisteren
Hoe ga jij om met zo’n situatie? Laat je haar lekker rondlopen in haar onderbroek en ga je ondertussen even snel andere dingen doen? Of raakt jouw geduld een beetje op? Gebruik je een streng gezicht, een boze toon of probeer je haar toch in haar kleertjes te hijsen? Maak je misschien een grapje of ga je uitleggen wat het gevolg is als zij haar kleertjes niet aan doet. Eigenlijk willen we allemaal dat kinderen op deze momenten gewoon even luisteren. En er zijn verschillende opties om dat te bereiken. Maar alle opties zorgen voor een bepaalde mate van strijd, tussen jou en de kinderen of in jouzelf. Met als gevolg dat de onrust en de hectiek toeneemt. De rust bewaren is dan een uitdaging.
Opvoeden = spelen
Mijn kracht is om out of the box te denken en ik kies dan ook vaak intuïtief voor opties waar je in eerste instantie niet aan zal denken. Op het moment dat ik bovenstaande meemaakte, koos ik ervoor om helemaal op te gaan in het spel met de kinderen. Ik voelde dat ik geen tijd had om te spelen, maar toch koos ik ervoor en dat leverde me een hele hoop op.
De driejarige had duidelijk lol in het verstoppen van de sokjes. Ik maakte een bondje met haar en startte met de tweejarige een zoekspelletje. Ik zei: ‘Als jij je sokjes kan vinden, trek je ze gelijk aan.’ Ze kwam meteen in beweging. Op het moment dat de tweejarige de sokjes gevonden had vertelde ik de driejarige dat ze de slofjes gauw moest gaan verstoppen. Ondertussen trok de tweejarige haar sokjes aan en zonder mokken ook die broek die ik haar aangaf. Ze wilde namelijk zo snel mogelijk op zoek naar haar sloffen.
Dat was het moment dat ik mooi even een ander kind kon helpen. Dit alles duurde nog geen 2 minuten, we hadden samen veel lol. Het meisje kon weer oefenen met zichzelf aankleden en de driejarige had een leuk spelmoment. Eigenlijk was ik onbewust volop aan het opvoeden tijdens het spel. Zonder strijd en met veel plezier luisterden de kinderen moeiteloos naar mij.
Uitdaging
Ik ben blij dat ik deze situatie heb gemaakt, omdat ik heb ervaren dat de belemmerende gedachte van geen tijd hebben, vaak niet klopt. Spelen kost geen tijd, maar levert tijd op. Mijn stress verdween als sneeuw voor de zon. En zo is opvoeden ook nog eens heel leuk en makkelijk. Ik weet dat veel pm’ers met dezelfde beperkende gedachten rondlopen. Toch wil ik je uitdagen om op de momenten van stress zelf te gaan spelen. Ervaar je de volgende keer zo’n moment dat je denkt: ‘Ik heb echt geen tijd om te spelen’, doe het dan juist wel. Kijk hoe dat voor jou en de kinderen voelt. Observeer het spel van de kinderen en haak aan. Vergroot de situatie vooral lekker uit. Veel speelplezier!
