Nee, dat kan niet….
Van de week zat ik met mijn familie in een strandtent in Zandvoort (mijn opa van 97 had net geracet op het circuit). We bestelden wat te drinken en kwamen er toen achter dat het voor de kinderen bijna etenstijd was. Toen de serveerster het drinken kwam brengen vroeg ik haar of wij wat te eten voor de kinderen konden bestellen. Het antwoord was: “Nee”. Ik: “Nee?”. Zij: “Nee, het is 17.25 uur”. Ik: “Ja, en dus?”. Zij: “En dus kunt u niks te eten bestellen, dat mag pas om 17.30 uur”. Nogal verbouwereerd reageerde ik: “Oh ok, dan wachten we vijf minuten”. Zij: “goed, dan kom ik over vijf minuten terug”. Ik tegen haar: “Lastig hè, die regels van het management?”. Natuurlijk snap ik de redenatie van de exploitant: je wilt niet ’s ochtends al het diner serveren, je wilt de kok de gelegenheid geven nog even te eten voordat de drukte begint en je hebt niet voor niets een lunchtkaart.
En wij dan?
Thuis dacht ik er nog eens over na. Want doe ik misschien hetzelfde bij mijn collega’s? Verzin ik allerlei regels en kaders die vanuit het management heel logisch zijn maar voor de ouders een stuk minder logisch? Zet ik daarmee mijn collega’s voor het blok? Aangezien zij in de frontlinie de vragen of klachten hierover vanuit de ouders krijgen? Helaas moet ik bekennen dat dit inderdaad het geval is. Waarom mag op de bso een vakantiedag niet worden geruild voor een schooldag? Waarom wordt er geen korting gegeven als een moeder borstvoeding meegeeft? Waarom moet een ouder de opvang doorbetalen tijdens nationale feestdagen? Waarom hebben we eigenlijk al die regels?
Angst voor de extremen…
Al denkend kom ik erachter dat veel van de regels ontstaan om ‘misbruik’ tegen te gaan. Vanuit een angst dat anderen creatief omgaan met de ruimte die je biedt en er straks geen houden meer aan is. Maar is dat wel de gewenste redenatie? Maak je niet liever regels om zaken in goede banen te leiden? Om iedereen eerlijke kansen te bieden? Om medewerkers kaders mee te geven waarbinnen ze zelf hun verantwoordelijkheden kunnen nemen?
De volgende keer als ik weer eens een ‘nuttige regel’ aan het uitdenken ben, ga ik eens in de schoenen van de medewerker staan. Hoe is het om deze regel te moeten opvolgen met de ouder? En ook verplaats ik mij eens in de ouder: hoe ervaar ik deze regel dán? Mijn verwachting: we krijgen minder en minder complexe regels. Medewerkers krijgen meer ruimte om hun eigen overwegingen te maken en zowel ouder als medewerker is tevreden en blij. En tja… dat is nou net mijn doelstelling als directeur.
