Lieve mevrouw die door de gang rent,
Ik ken je niet zo heel goed, maar ik zie je soms wel. Als ik nieuwsgierig door het raampje van de deur gluur, zie ik je voorbij lopen. Ik zou je heel graag beter willen leren kennen en ik wil je heel graag vertellen hoe ik me nog tevredener en gelukkig zou kunnen voelen bij jullie.
Wist je dat ik soms denk dat je een vliegtuig bent? Want je vliegt bijna door de gangen. Soms schrik ik hiervan. Het gaat zo snel, dat mijn ogen automatisch groter worden. Opeens zie ik je niet meer en ik voel een naar gevoel in mijn buik. Zonder dat ik het door heb, begin ik opeens heel hard te huilen. Gelukkig komt de lieve Patricia eindelijk naar me toe, want ik dacht toch echt dat ik helemaal alleen was. Ik ben blijkbaar niet de enige, want mijn andere vriendjes en vriendinnetjes beginnen ook opeens te huilen. En dat voelt zo naar. Ik voel gewoon hun verdriet, alsof het dat van mij is. Ken je dat?
Gelukkig heeft Patricia mij getroost en heeft ze, na al het gedoe, alle tijd voor ons. Met gedoe bedoel ik dus het gehuil van de andere baby’tjes. En ik weet niet wat er met Patricia was, maar die was vooral aan het praten tegen Maud. Ze leek wel boos. Ik hoorde haar iets zeggen van; ‘Hoe redden we het vandaag nou zonder inval. Ik loop zo echt naar Yvonne toe, om te zorgen dat er iets geregeld wordt.’ Toen pas begreep ik dat jij waarschijnlijk Yvonne heet.
Dus Yvonne, nadat Patricia heerlijk met ons geknuffeld had, was ze opeens weg. De deur knalde net iets te hard dicht. Voordat ik weer kon beginnen met huilen, was ze gelukkig al weer terug. Wat is dat toch een fijn gevoel, om niet alleen te zijn. Maar ik was niet al te lang blij. Want opeens gaat de deur open en kom jij binnen. Je zegt (nou ik denk dat je het zei, want je ging zo snel dat ik je nauwelijks kon verstaan en voordat ik het wist was je al weg) dat er zo meteen iemand aan komt. Je zou denken dat dit rust geeft hè, maar eigenlijk is Patricia helemaal niet rustiger. Zij gaat ook vliegen. Opeens noemt ze naar Maud wat ze allemaal nog meer moet doen. Ze zegt zo iets van: “Moeten we ook nog Keet (zo heet ik) observeren..’. Nou weet ik niet wat dat is, maar het lijkt me niet goed. Aangezien mijn vertrouwde mama’s hier (ik weet niet hoe ik ze anders even moet noemen) er alleen maar drukker van worden. Ze kijken ook zo boos. En dat bevalt me niet.
Opeens merk ik dat ik ontzettend moe ben (en eigenlijk ook boos en verdrietig en een beetje bang, want ik snap er allemaal niets meer van). Ik kan niet anders dan het op een krijsen zetten en ik wil zo graag even alleen liggen in de slaapkamer. Nu maar hopen dat daar geen andere kindjes liggen.
Hèhè, ik heb even twee uur bijgetankt. Ik voel me weer een beetje de oude (of nou ja, de jonge). En ik heb er ook over zitten na te denken. Misschien vind je me wel een zeurpiet, dat ik dit allemaal zeg en hier last van heb. Maar ik zou het zo fijn vinden als het rustiger is. Ik kan er ook niets aan doen, dat ik zo snel van slag ben. Misschien wel om de allerkleinste dingen, maar die voelen voor mij zo immens groot.
Ik zou je dolgraag willen vragen om het wat rustiger aan te willen doen. Eigenlijk zou ik wel eens de tijd willen hebben om je beter te leren kennen. Kom gerust een keertje bij me zitten. Dan schrik ik me misschien niet elke keer een hoedje. Wanneer heb je daar tijd voor? Of beter gezegd: “Wil je daar als eerste tijd voor maken?” Dat maakt mij echt tevredener.
Als laatste wil ik ook echt even kwijt dat ik sterk het gevoel heb (en mijn gevoel klopt meestal), dat als jij wat rustiger loopt, rustiger praat, niet van alles vraagt aan Patricia en Maud, dat zij ook rustiger worden. Ik kan er niets aan doen, maar ik word soms gewoon onrustig van hen. Het is zoveel fijner als zij helemaal zen zijn. Dan voel ik me dat ook. Misschien als jij helemaal ontspannen bent, voelen zij dit ook.
Lieve lieve Yvonne. Ik zie je altijd heel hard werken. Ik voel dat je alles doet om het mij (en alle andere vriendjes en vriendinnetjes), alle lieve medewerkers en zelfs onze papa’s en mama’s het beste te gunnen. Maar wat ik me afvraag is of je jezelf ook een beetje ontspanning gunt.
Ik zou dat in ieder geval heel fijn vinden. Want als jij meer ontspant en meer de tijd hebt om bij Patricia en Maud te zijn, misschien mij wat beter te leren kennen, dan ontspannen we allemaal meer.
Alvast super bedankt!
Groetjes,
Keet
Ik ben Nathalie Camacho. Mijn droom is dat alle kinderopvangorganisaties sterke teams creëren van HARTwerkende pedagogisch professionals. Mijn focus ligt op aandacht voor het team, aandacht voor het kind en aandacht voor ontwikkeling. Met als resultaat: ontspannen werken, werkgeluk en pedagogische kwaliteit.
Vanuit mijn bedrijf Forsa Pedagogiek verzorg ik studiedagen, incompany trainingen en coachtrajecten. In de Forsa Academie vind je meerdere trainingen die speciaal gemaakt zijn voor de kinderopvang. Ik richt me op de pedagogisch coaches, leidinggevenden en de teams van pedagogisch professionals.
