Het begin. Ik weet het zelf nog goed. Toen mijn kleintje met 9 weken voor het eerst moest wennen op het kinderdagverblijf. Negen weken, wat is dat nou? Ik had het geluk dat ik mijn allerliefste baby mocht brengen bij pedagogisch medewerkers die ik door en door ken, vertrouw en van wie ik weet hoe goed ze zijn in hun vak. Mijn zoontje ging naar een andere groep op het kinderdagverblijf waar ik werk en hij werd dus opgevangen door mijn collega’s. Maar hoe anders is dat voor de meeste ouders, die hun eerste kindje naar een kinderdagverblijf brengen.
Tegennatuurlijk
Het is eigenlijk heel tegennatuurlijk om je baby zomaar bij vreemden achter te halen. En ook al beseffen ouders rationeel wel dat het goed zal komen, toch is het voor de meesten een emotioneel moment. Ik begrijp heel goed hoe deze ouders zich voelen. Wij geven ze de ruimte om wat langer te blijven en de groep ‘in actie’ te zien. Ze kunnen zelf zien hoe wij omgaan met de kinderen, hoe wij op ze reageren en dat de kinderen in de groep ontspannen zijn en plezier hebben. Maar het moment van afscheid nemen is onvermijdelijk.
Moeilijk hè?
Drie weken geleden kwam Livia bij ons op de groep. Ze is net 11 weken. Een tevreden baby, die heerlijk ligt te slapen in de maxi-cosi. Papa Livia kijkt zijn ogen uit naar de kinderen die spelen. Hij stelt mij allerlei praktische vragen die ik geduldig beantwoord. Mama Livia stelt geen vragen. Zij vertelt. Hoe Livia haar flesje het liefst drinkt, dat ze een knuffeltje heeft, dat ze niet op haar buikje mag slapen en nog veel meer. Als ze afscheid nemen, zie ik dat moeder tranen in haar ogen heeft. “Moeilijk he?” Ze knikt, maar verontschuldigt zich. Ze weet heus wel dat het goed komt, dat wij goed voor haar zorgen, maar ze kan er niks aan doen.
Ik vertel haar dat ik het heel begrijpelijk vind dat dit een moeilijk moment is en dat we inderdaad heel goed voor haar kleine meisje gaan zorgen. Ik druk haar op het hart om gerust een paar keer te bellen als ze wil weten hoe het gaat. Als ik Livia van haar over neem, geeft ze haar nog een kus en wenst ons samen veel plezier. De ochtend gaat hartstikke goed. Livia is tevreden en ontspannen. Ze drinkt haar flesje en slaapt heerlijk in haar bedje.Livia’s moeder heeft 1 keer gebeld en ik kan haar vertellen dat alles goed gaat.V lak voordat ze wordt opgehaald schrijf ik het schriftje van Livia.
Het schriftje
Dat schriftje vind ik belangrijk. Ik besteed er daarom ook altijd wel wat aandacht aan en als het lukt, plak ik er een foto bij van de eerste dag. Contact voor nu en een document voor later. Een opgeluchte papa en mama halen Livia even later op. Woensdag blijft ze wat langer en volgende week, als mama weer moet werken, komt ze voor het ‘echie’ . De eerste stap is gezet en ik weet zeker dat het helemaal goed komt. En mama? Die heeft ook een beetje meer vertrouwen!
Liefs, Doortje
