Als pedagogisch coach staat al in je titel wat de focus is van je functie, namelijk de pedagogiek. Je coacht de medewerkers om te groeien op pedagogisch gebied. Hier ligt ook jouw passie en je zet je voor 100% in voor meer pedagogisch kwaliteit. In deze blog geef ik je een tip hoe je jouw eigen tempo afstemt op die van jouw coachee voor meer groei.

Je gaat ambitieus van start. Je maakt een coachplan, gaat aan de slag met het team en individuele medewerkers. Je coachee stelt pedagogische doelen, ze worden door jouw coaching zo concreet dat er echt de volgende dag aan gewerkt kan worden.

Maar wat te doen als je coachee in de dagelijkse praktijk er niet aan toe komt? In jullie volgend gesprek wordt dit zichtbaar. Voel je de frustratie al opkomen? Hoor je de frustratie van je coachee? Hoor je je eigen gedachtes ratelen? Denk je aan alle tijd en energie die je hebt geïnvesteerd. Vraag jij jezelf af hoe het dan toch zo kan zijn dat er geen groei is?

Ik herken deze worstelingen maar al te goed. Ik ben namelijk iemand die heel enthousiast en ambitieus is, als ik eenmaal een beeld heb ik van waar ik naartoe wil, wil ik er het liefst al zijn. Door vallen en opstaan heb ik geleerd om extra alert te zijn op de weg ernaartoe. Ik ben me bewust van mijn eigen snelheid en hoeveel effect dat heeft op een ander. Als ik te snel ga, krijg ik een team niet zomaar mee en voel ik frustratie. Nu gaat er bij mij een belletje rinkelen als ik maar enigszins een vleugje frustratie voel; ik kijk dan direct naar mijn eigen tempo van denken en handelen.

Je wilt als coach met een team nieuwe inzichten in praktijk brengen, bijvoorbeeld meer rust op de groep creëren door af te spreken dat medewerkers meer op de grond zitten tussen de kinderen. Dan is dat de stip op de horizon, het ideaalbeeld waar je dit team in gaat coachen. Om dit met elkaarte bereiken  zijn er heel veel miniscule stapjes te zetten. Namelijk een stap in mindset; ervan overtuigd zijn dat tussen de kinderen zitten zinvol is. Een stap in loslaten; bijvoorbeeld dat de medewerkers de overige taken op dat moment geen prioriteit geven. Een stap in kansen zien; bijvoorbeeld achteraf het inzicht krijgen dat het beter was geweest als ze eerder op de dag tussen de kinderen waren gaan zitten. Ik kan nog een tijd zo doorgaan, want er zijn ongelooflijk veel stapjes die eerst gezet moeten worden voordat medewerkers echt met regelmaat tussen de kinderen op de grond gaan zitten.

Als je al deze tussenstapjes mist, door de snelheid, verlies je samen veel energie en kost het proces heel erg veel tijd. Daarnaast heb je ook nog samen teleurstellingen te verwerken omdat de doelen niet gehaald worden en groei uitblijft of heel erg langzaam gaat. Een goede manier om dit te voorkomen is door de kleine successen te vieren! Groeien en ontwikkelen gebeurt echt niet zomaar. Al helemaal als het even geleden is dat je coachee/team aan de slag is geweest met zelfontwikkeling.

Hoe doe je dit?

Mijn tip is; zoom in op wat er wél gebeurt, al zijn het maar hele kleine momenten, kleine bewustwordingen, gedachtes of opmerkingen. Dat is het begin. Wees je bewust van elk miniscuul stapje, want elk miniscuul stapje brengt je een stukje dichterbij de stip op de horizon. Hoe meer aandacht daarnaartoe gaat hoe fijner het voor je coachee is om ermee bezig te zijn. Hij/zij wordt zich hierdoor bewust van de kleine succesjes en de stapjes in eigen ontwikkeling. Het geeft energie om hierin verder te groeien. Besteed aandacht aan wat er wel is en onderzoek met elkaar hoe dat uitgebreid kan worden.

Schud je frustratie van je af, als je die ervaart. Als coach ondersteun je namelijk het proces van de ander en dit proces gaat niet sneller dan je coachee kan.