Sinterklaas komt er weer aan en ik zie op Facebook allerlei surprises voorbij komen. Trots schrijven de ouders hoe leuk zij samen met hun kind hebben geknutseld. Ik kijk naar het resultaat en weet met 90% zekerheid te melden dat vooral de ouder leuk bezig is geweest. Het is te netjes, te stylish en te goed over nagedacht. Ik was als kind een nette werker, maar deze mooie en soms complexe resultaten kreeg ik toch echt niet voor elkaar.
Ik kijk naar de surprises en vanuit het diepste van mijn hart gun ik deze kinderen ouders, die zich NIET met het maakproces van surprises bemoeien. Hoe belangrijk is het op een schaal van 1 tot 10, dat de surprise er perfect uitziet? Je kunt van mijlenver zien dat die 8-jarige jongen het niet zelf heeft gemaakt. Wat is de gedachtegang? Is het angst, dat men je wellicht als niet betrokken ouder bestempeld? Ben je bang dat jouw kind word uitgelachen, omdat zijn tijger meer op een zebra lijkt. Onzekerheid? Je niet durven uit te spreken tegen de ‘iedereen-doet-het-dus-ik-ook’-cultuur? Ik hoor het graag. Ik begrijp het namelijk niet. De meeste surprises belanden diezelfde dag al in de prullenbak of worden kapot gemaakt omdat het cadeau in de creatie is verwerkt. Uiteraard is geen surprise krijgen geen optie, maar elkaar aftroeven met perfect uitziende creaties, vind ik persoonlijk een hele ernstige ontwikkeling.
Natuurlijke leerzame elementen
Het maken van surprises heeft namelijk veel natuurlijke leerzame elementen. Het begint bij het trekken van een lootje. Hoe ga je om met de informatie dat je misschien net dat klasgenootje hebt getrokken dat je stom vindt of… waar je stiekem verliefd op bent. Heeft dat effect op je inzet? Tijdens het creatieve proces komt er ook inlevingsvermogen bij kijken. Wat ga je maken? Wat zou mijn klasgenootje leuk vinden? Vervolgens moet je alles plannen. Wat heb je nodig? Is het realistisch? Hoeveel tijd kost het?
En wanneer het kind de knutselspullen op tafel heeft gelegd komen er nieuwe leermomenten. Omgaan met frustratie. Op het plaatje leek die olifant een goed idee, maar nu blijkt die slurf er steeds vanaf te vallen. De lijm plakt niet. Ook is zijn ene oor groter dan het ander. Het wordt opgelost door het oor wat bij te knippen. Oeps, nu is dit oor weer kleiner en uiteindelijk eindigt de olifant met ieniemienie oren.
Ook kennen wij allemaal wel het enthousiasme waarmee een kind aan iets begint. Drie weken later ligt het nog steeds in de hoek ‘te drogen’. Met als gevolg dat er nog maar twee dagen over zijn gebleven, voordat Sinterklaas op school komt. Er is nog niets. Geen surprise, geen cadeau.
Begeleid het proces
Dit zijn de momenten dat je als volwassene een kind iets kan leren. Door in gesprek te gaan: Hoe zorg jij dat er over twee dagen een surprise is? Wat ga je doen? Hoe ga je het oplossen? Zijn er alternatieven van het eerdere plan? Hoe ga je het de volgende keer aanpakken? Hoe zou jij (het kind) het vinden als er geen surprise voor jou ligt? Hoe denk je dat je klasgenootje reageert?
Nu gaat het over Sinterklaas en surprises, maar steeds vaker zie ik gelijksoortige situaties voorbij komen. Een puber wil een krantenwijk voor wat extra centjes. Hartstikke goed, om de waarde van geld te leren kennen. Nu blijkt dat de puber het eigenlijk veel te druk heeft voor een krantenwijk. Kortom pa en ma doen het werk, terwijl de puber zijn nieuwe telefoon toont. Heeft hij toch mooi kunnen kopen dankzij zijn krantenwijk, denkt hij. Natuurlijk kan dit een keer gebeuren, maar misschien is het waardevoller voor het kind als ouders het gesprek aangaan over keuzes maken en de daarbijbehorende verantwoordelijkheden die je aangaat.
Op eigen kracht
Een ander voorbeeld. Een meisje van 7 spaart voor een digibird. Een fluitend vogeltje van 10 euro. Het is erg populair en al haar vriendinnen hebben er ook een. Haar zakgeld is 50 eurocent per week. Reken maar uit. Dat is best lang. Sterker nog, de kans is groot dat de rage alweer voorbij is, wanneer zij de centjes heeft. Dat doet er niet toe. Elke week telt het meisje haar muntjes. Iedere week vertelt zij haar moeder dat zij nog niet genoeg heeft. Moeder is trots op haar dochter. Wat een doorzetter. 6 weken later, dat gelijk staat aan 3 euro later, koopt moeder een digibird. Het is ook zo’n prestatie. Zij heeft het verdiend. Waarom? Laat het kind sparen tot het bedrag. Misschien besluit het kind dat al die moeite, het vogeltje niet waard is en wil zij niets kopen. Wanneer zij het vogeltje nog steeds wil, is het kind trots. Haar geduld en doorzettingsvermogen is echt beloond. Zij heeft iets op eigen kracht bereikt.
Ik heb het al eerder geschreven. Opvoeden is o.a. je kind leermomenten aanreiken in een veilige omgeving. Ontneem die momenten niet, waarbij zij gebruik moeten maken van hun (creatief) denkvermogen. Ieder kind zal ooit de wereld van volwassenheid toetreden met de daarbij horende verantwoordelijkheden, verplichtingen en problemen die om oplossingen vragen.
Geef je kind de benodigde bagage mee om vol zelfvertrouwen die stap te kunnen nemen. Wetende dat je op je zelf kunt bouwen, ook als het even tegenzit en je olifant geen oren meer blijkt te hebben.
Hallo, mijn naam is Nicole de Beer. Als invalkracht, manager en vanuit een eigen bedrijf heb ik mij altijd proberen in te zetten om meer creatieve activiteiten op het programma te krijgen binnen de kinderopvang.
Twee jaar China heeft mij heel duidelijk gemaakt dat het beschikken over een sterk ontwikkeld creatief vermogen van groot belang is. En niet enkel in Azië, mijn huidige woonplaats, maar ook in Nederland. Nederlandse kinderen krijgen steeds meer kant en klaar activiteiten aangeboden en moeten succesvol zijn binnen de aangegeven maatschappelijke kaders. Onze benadering van kinderen belemmert het ontwikkelen van creatief vermogen. En dat is zorgelijk.
Mijn blog gaat dan ook over creativiteit in de breedste zin van het woord. Creativiteit is experimenteren, fouten maken, nadenken over mogelijke processen en ruimte krijgen. Het plezier ervaren om te mogen verkennen en te ontdekken.
Groet Nicole
