Ik hoor met regelmaat frustraties in alle lagen van kinderopvangorganisaties. Hoor je ook collega’s klagen over werkdruk, drukke groepen, wisselend personeel, veel veranderingen etc.? Dan is mijn eerste tip, geef aandacht aan deze frustraties. Lees in deze blog hoe ik dat aanpak.
Frustratie betekent ruimte voor groei
Ik ben als ondernemer gaan beseffen dat wanneer ik frustratie voel er ruimte is voor groei. Ergens weet ik of voel ik dat het anders kan en dat maakt dat de huidige situatie mij frustratie brengt. Frustratie is helemaal geen fijn gevoel dus is mijn eerste neiging om daar zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. Ik probeer me eroverheen te zetten, maar dat lukt natuurlijk niet. Ik loop er elke keer weer tegenaan en ik voel me gefrustreerd.
Een voorbeeld uit de babyopvang
Op het moment dat ik er echt de tijd voor neem om te bekijken wat precies mij zo raakt en hoe ik het anders zou willen, geeft me dat ruimte. Ik kan er op een andere manier naar kijken en er vervolgens ook iets mee doen. Om het even concreet te maken, heb ik een voorbeeld uit de babyopvang, ik hoorde laatst pedagogisch medewerkers frustraties uiten over baby’s die maar kort slapen tegenwoordig en bij elk huiltje thuis opgepakt worden. Ze lopen er elke dag weer tegen aan. Hun frustratie is dat ze niet dezelfde tijd en aandacht hebben voor de baby zoals thuis, waardoor de baby erg ontevreden is gedurende de dag. Of ze zijn zo druk met 1 baby dat de rest van de groep minder aandacht krijgt. Ze schieten voor hun gevoel te kort, elke dag weer rennen ze de benen onder hun lijf vandaan, maar ze kunnen niet voldoen in de behoefte van alle kinderen. Dit geeft enorm veel frustratie. Ik zie dan vaak gebeuren dat er onderling frustratie wordt geuit en daar stopt het. Er is op dat moment ook geen ruimte om frustratie om te buigen naar groei. Totdat ik met hen in gesprek ga over de frustraties die ik hoor. In eerste instantie ligt het probleem bij de baby en zijn of haar ouders. Maar door in te zoomen op wat gebeurt als er zo’n baby op de groep is, zoom ik in op de pm’ers zelf.
Ga in gesprek over de gewenste situatie en maak tussenstapjes daarnaartoe
Hoe wil de pm’er eigenlijk met zo’n situatie omgaan? Wat weerhoudt haar hierin? Wat zou het beste zijn voor deze baby en voor de rest van de groep? Welke steun/afspraken heeft ze nodig van haar collega’s? Wat heeft ze zelf nodig om de innerlijke rust te bewaren? Wat zou ze het liefst willen bespreken met ouders? Hoe kan ze hier een eerste stap in maken? Door hierover in gesprek te gaan en het over de gewenste situatie te hebben maakt je het mogelijk om anders te kijken naar de huidige situatie. Samen uitzoeken welke tussenstapjes er nodig zijn en nu gezet kunnen worden, is een hele leuke uitdaging. Het geeft een gevoel dat je ergens opbouwend aan werkt, het geeft ruimte om anders te gaan handelen. De frustratie neem plek achterin de auto en de pm’ers zitten zelf weer achter het stuur. Zo komen ze tot ideeën om een ouderavond te organiseren om kennis en kunde te delen over slaapgewoontes van baby’s, met collega’s meer af te wisselen gedurende de dag voor eigen rust, oudergesprekken in te plannen om beter af te stemmen met ouders, de groepsruimte anders in te richten zodat er meer rust is op de groep.
De situatie is natuurlijk niet gelijk veranderd maar doordat ze deze frustratie ombuigen, zijn ze in beweging gekomen. De frustratie is geen obstakel meer, maar een enorme kracht!
