Je heb tijd gemaakt om te coachen. Je zit met een pedagogisch medewerker apart om vanuit haar of zijn vraag het coachplan op te stellen en het coachtraject te starten. Op naar pedagogische groei! Maar er is een obstakel. De pm’er heeft geen vraag. Hoe ga je dan een coachplan maken? Het liefste zou je willen dat je in je coaching helemaal uitgaat van de vraag van de pm’er. Maar het komt best wel heel vaak voor dat deze vraag er helemaal niet is. Ondanks dat je merkt dat de medewerkers aan de ene kant dolgraag willen, merk je ook dat zij in de coaching graag kant en klare oplossingen willen. 

Hoe komt dit eigenlijk?

Het werk vraagt op dit moment heel veel van de pm’ers.  Ik zie een hoop frustratie bij hen. Ze willen dolgraag meer tijd met de kinderen hebben en dit wordt voor hen gevoel nu opgeslurpt door alle andere taken – onder andere door de coaching. Het wordt als te veel, te zwaar en/of te moeilijk ervaren. Er is simpelweg geen ruimte in hun hoofd en hart om na te denken en te voelen met welke vraag ze lopen, waar ze inspiratie en ondersteuning bij willen in het coachen. Het is voor hen dan veel fijner als ze ouderwets te horen krijgen wat ze moeten doen  (dat hebben we immers ook grotendeels op school geleerd), dan dat ze zelf met een groeivraag komen.

Maar dit is niet waar je vanuit wilt gaan. Je wilt het allerliefste dat ze intrinsiek gemotiveerd zijn, de drive en passie voelen om pedagogisch te groeien. En dat dus een vraag om te leren, of beter gezegd te groeien, uit hen zelf komt.

Hoe dan wel?

Het voelt waarschijnlijk heel paradoxaal, maar wat mij betreft moet je beginnen met op je handen te gaan zitten. Stop met het ploeteren op het coachplan. Laat je niet verleiden, want je wilt immers ontzettend graag helpen, kant en klare antwoorden geven en vanuit daar een coachplan op te stellen. Je mag echt eerst beginnen met er helemaal te zijn voor de pm’er. Hij of zij wil waarschijnlijk het liefste even tijd waarin helemaal niets hoeft. Even geen taken, afvinklijstjes, kinderen verschonen, schoonmaken, observatielijsten invullen, inval uitleggen hoe er gewerkt wordt, overdracht naar ouders te doen etc. Er ontstaat ruimte om uit te puffen, waar er tijd is om te spuien. Waar het overvolle hoofd leeg gemaakt kan worden. Waar frustraties geuit kunnen worden.

Geef je volledige aandacht

Durf te kiezen om hier volle aandacht aan te geven. Geef onverdeelde en liefdevolle aandacht. Op zo’n manier voelt de pm’er zich helemaal gezien en gehoord. Dat is nodig om de rust te voelen, om vanuit eigen groeivragen te gaan reflecteren op de pedagogische groei. Als je dit principe inzet in het samen maken van het coachplan, dan kan het voelen alsof je helemaal niets doet. De kans is groot dat het loslaten van het idee dat het coachplan snel af moet zijn en snel tot een oplossing moet leiden, spannend is. Gedachten zoals: ‘boek ik dan wel resultaat, gaan we dan wel vooruit?’, spelen een grote rol.  Hoe lastig ook, laat dit vooral los. Je doet zoveel, door voor je gevoel even helemaal niets te doen en er helemaal, met je volle aandacht, te zijn voor de pm’ers.

Op zo’n manier is het coachplan geen kant en klare oplossing, maar zorgt het er wel voor dat het direct werkt voor de pedagogische groei. Het maken van een coachplan is geen doel, maar echt een middel om dit voor elkaar te krijgen.