Vorig jaar schreef ik al een blog over pedagogisch bewust handelen naar kinderen toe. Maar hoe zit dit eigenlijk voor leidinggevenden? Zij werken weliswaar minder of helemaal niet met kinderen maar staan toch regelmatig voor een pedagogisch dilemma.
Willen helpen zit in onze natuur
De kinderopvang typeert zich uiteraard door het grote percentage vrouwen in de branche. En niet zomaar een stel dames bij elkaar. Nee, hele behulpzame dames. Om in de kinderopvang te kunnen werken hebben zij uiteraard een groot empathisch vermogen, zijn ze sensitief maar hebben ze ook een bijna onweerstaanbare drang om te helpen. Ze smullen ervan als iemand zich met een probleem bij hun meldt, want dan kunnen zij advies geven of een oplossing aandragen en daarmee de ander verder helpen. Of in ieder geval denken dat zij hierdoor iets ermee kunnen bereiken.
Maar, help ik jou wel echt?
De laatste tijd heb ik mij hier verder in verdiept. Wat gebeurt er als ik iemand een advies geef? Wat gebeurt er als ik een oplossing aandraag? Natuurlijk heb ik voor de ander het probleem op korte termijn opgelost. Zij (en heel af en toe hij) kan weer verder en vertrekt tevreden want heeft een antwoord op haar vraag gekregen. Maar enkele weken later krijg ik praktisch dezelfde vraag van dezelfde persoon. Ik heb namelijk wel een antwoord gegeven maar daarmee haar een kans ontnomen om zich te ontwikkelen. Niet echt behulpzaam….
Wat kan ik dan anders doen?
Uiteraard is mijn wens als leidinggevende niet, om alleen maar een orakel van antwoorden te zijn. Nee, liever help ik mensen om mij heen om zich te ontwikkelen. Bied ik hen kansen om zelf keuzes te kunnen maken en stel ik vragen om de ander te helpen tot mooie inzichten te komen. Het duurde even voordat ik door had dat ik hiermee de mensen om mij heen niet ‘in de steek laat’ (mijn grootste angst) maar juist een kans geef. En wat vraagt dit van mij? Bewust leiderschap. Af en toe een stap terug doen. Focus op de wat-vraag en niet op de hoe-vraag. Het geven van (ruime) kaders en criteria zodat iedereen daarbinnen vrij is om te bewegen.
Natuurlijk is het geven van een (snelle) oplossing soms gewoon nodig. Maar graag daag ik mezelf en misschien de mensen ook wel uit om bewust per situatie de afweging te maken. Heeft mijn gesprekspartner meer aan een snel antwoord of is er ruimte voor begeleiding naar de output?
