Mijn laatste blog over de kracht van het zelf mogen ontdekken was een succes. Het werd ruim 3000 keer gelezen en er kwamen veel reacties. Dank hiervoor. Een van de opmerkingen viel op en inspireerde mij tot het schrijven van dit blog: Je hebt helemaal gelijk. Toch ben ik dit pas later makkelijker toe kunnen gaan passen. Misschien omdat het andere vanuit mijn jeugd ingegeven is???
Een eerlijke en rake opmerking, want je eigen opvoeding bepaald grotendeels hoe je op (nieuwe) situaties reageert. Het riep bij mij de vraag op. “Welke rol heeft mijn opvoeding gespeeld in de ontwikkeling van mijn creatief vermogen?” Gravend in mijn geheugen kwam ik voldoende voorbeelden tegen. Daarmee kwam ik tot de conclusie dat het verweven was in mijn opvoeding. Het was vooral de manier hoe mijn ouders zelf naar de wereld keken. Hoe zij omgingen met tegenslagen en uiteraard de mooie dingen die je toekomen. Mijn opvoeding had veel creatieve ingredienten.
Keuzevrijheid & fouten maken
De rollen waren duidelijk. Mijn vader was het speelkameraardje. Gekkigheid uithalen, humor zien in de kleine dingen van alledag, en het delen van verhalen en ervaringen uit zijn eigen jeugd. Mijn moeder was de spil in ons gezin, met de EHBO-trommel, voor pleisters, tranen en een goed gesprek.
Mijn ouders waren al wat ouder dan toentertijd het gemiddelde, toen zij hun eerste kind kregen. Wellicht begrepen zij hierdoor dat je niet altijd in de maat hoeft te lopen om wel mee te kunnen doen. Ook waren zij van mening dat het leven geen haast heeft. Je hoeft niet alles NU! Zaken hebben soms rusttijd nodig om ze verder te kunnen ontwikkelen. Soms moet je iets uitproberen om je te realiseren dat het niet de juiste weg is. Fouten maken mag. Zij spraken met mij over de consequenties van mijn gedrag om vervolgens de keuze aan mij over te laten. Deze keuzevrijheid en het mogen maken van fouten zijn de basis. Ik hoefde niet altijd te doen wat zij wilden of wat de omgeving van mij verwachtte, als ik maar wel de gevolgen aanvaarde. Zij hadden hun eigen manier om hun onvrede te uiten.
Drie eendjes
Zo kreeg ik in de brugklas elke maand een cijferlijst mee naar huis, die een ouder moest ondertekenen. Ik had ook wel gezien dat het geen topscore was, maar begreep dat niet leren resultaat heeft. Ik had ook door dat ik voor de handtekening maar beter naar mijn vader kon gaan. Hij keek naar de cijferlijst en zette een slordig rondje op de plek van de handtekening. Ik corrigeerde hem en vertelde dat dit niet zijn handtekening was. Hij was het met mij eens. Het was een vijver voor de drie eendjes (eentjes) die op de lijst stonden. Met de vijver kon ik terug naar school. Mijn leraar maakte een opmerking dat de handtekening ontbrak. Je begrijpt dat de uitleg van het slordige rondje meer opleverde dan een opgeheven vinger. Mijn leraar lachte en accepteerde de cijferlijst.
Vakantie
Ook bij de vakantievoorbereidingen werd wij (drie kinderen), op een bepaalde leeftijd, nauw betrokken door de voorselectie te maken. Mijn ouders hadden geen voorkeur voor locatie. Wij kregen een budget mee met de hoeveelheid reisdagen. Zo waren wij avonden aan het uitzoeken hoe je kon krijgen wat je wilt, binnen de gestelde criteria. Je gaat dingen afwegen, in discussie, vergelijken en je gaat op zoek naar nieuwe manieren om het voor elkaar te krijgen. Een heel creatief proces.
Je kunt altijd opnieuw beginnen
Deze manier van denken die mijn ouders mij hebben bijgebracht neem ik nog steeds mee. Laatst in een gesprek met een vriend werd het mij weer duidelijk. Wij spraken over angsten, het nemen van risico’s en hoe je het onbekende aanpakt. Als voorbeeld nam ik een kruispunt. Je hebt altijd diverse mogelijkheden. Mijn gevoel zegt dat ik weg X moet nemen. Ik bewandel weg X en kom er wellicht achter dat het niet de juiste weg is. Dan loop ik terug, analyseer het pad nogmaals en begin ik opnieuw. Je kunt namelijk altijd opnieuw beginnen. Het is niet de snelste route, maar wel leerzaam.
