Zoals je misschien al weet werk ik als leraar Engels in China. Harstikke leuk, maar het gaat nog weleens mis in de communicatie. Zo ook afgelopen week. Ik had een proefles met een 10-jarig meisje. Tenminste dat was mij verteld. Ik was dan ook lichtelijk verrast toen er een driejarige peuter aan vaders hand mijn klaslokaal binnen kwam lopen. Je wil natuurlijk niet aan de ouder laten blijken dat je volledig onvoorbereid bent, dus ik deed alsof het geheel volgens plan liep.
Gelukkig heb ik veel ervaring met deze leeftijd, dus ik pakte wat nieuwe materialen uit de kast en ging aan de slag. De kleine man had totaal geen interesse in mijn aanbod. Hij schoof de blokken van tafel, de kleurkrijtjes gingen weer keurig terug in de verpakking en de vingerpoppetjes verstopte hij onder de bank. Ook een leuk liedje kon hem niet bekoren. Demonstratief deed hij zijn handen voor zijn ogen. Het was duidelijk. Hij wilde hier niet zijn.
De ontdekking
Over op plan B. Ik pakte de kleefbal en wat plaatjes van dieren. Wellicht kon hem dat boeien. Meestal zijn de jonge kinderen gefascineerd door de kleefbal. Deze blijft plakken aan het bord. Ik kan ondertussen het woord bal herhalen en tot drie tellen voordat er gegooid wordt. Het levert altijd veel plezier op en in 50 procent van de gevallen telt het jonge kind aan het eind van de proefles aardig mee. Ter voorbereiding aan het spel pakte ik wat dierenkaarten, die ik met magneten op het bord bevestigden. De kleefbal liet hij direct uit zijn handen vallen. De magneten hadden zijn volledige aandacht. De ronde magische knoppen gingen op het bord, om het er vervolgens weer vanaf te halen. Dit herhaalde zich. Hij pakte ook de andere van het bord. Hij probeerde deze aan elkaar te koppelen, maar dat lukte niet altijd. Ondertussen lagen mijn afbeeldingen op de grond, maar het spel met de magneten ging verder.
Een wereld vol techniek
Het maakte mij niets uit. De magneten hadden diverse kleuren en dat werd het thema. Ik nodigde de peuter uit om aan tafel te komen zitten met alle magneten die ik in mijn lokaal had. De wereld van techniek ging voor hem open. Hij probeerde de krachtwerking van de magneten. Waarom lukte het de ene keer wel en de andere keer niet? En wat voelde hij toch? Ik moest het maar even proberen. Uiteraard kreeg ik twee gelijke polen ook niet tegen elkaar. Zijn vader werd erbij gehaald. Hij was sterk, dus dan zou het moeten lukken. Helaas weer geen resultaat. Hij liep weer terug naar het tafeltje en probeerde een volgende.
Wat gebeurt er nu?
Toen werd er een nieuwe ontdekking gedaan. Wanneer je een magneet op tafel legt en een magneet met een gelijke pool er vlakbij houdt, schuift de liggende magneet weg. Verbaasd keek hij mij aan. Wat gebeurde er? Hij begreep er weinig van, maar het was een leuk spel, waarbij wij samen veel lachten. Er werd hevig geëxperimenteerd. Wanneer je twee tegenpolen aan elkaar bevestigt, ontstaat er een wiel, dat met behulp van een gelijke pool, over de tafel rolt. Veel sneller dan een liggende magneet. Het woord fast werd herhaalt door hem. As, as, as, riep hij enthousiast bij de rollende magneten. Zijn vocabulaire breidde zich uit. Mijn Wow, werd zijn Wow. Zijn vader zat ondertussen te glimmen op de bank.
Vanaf volgende week is hij mijn nieuwe studentje. Ik ben de school aan het afstruinen voor materialen, die beroep doen op zijn fascinatie voor techniek. Ik heb al hengeltjes gemaakt om kleine kaartjes te gaan vissen en knijpers gekocht. Ik heb er zin in!
