In de media komen ze vaak voorbij, berichten over laaggeletterdheid en taalachterstanden. En daar ben ik blij om. Ik zie het regelmatig, maar voor veel mensen blijft het onzichtbaar. Gelukkig merk ik het meestal, dat een ouder mij niet goed begrijpt. Stom, ik gebruik weer eens te lange zinnen en moeilijke woorden. En ik moet toegeven, ook de behandelovereenkomst die we ouders laten tekenen, is veel te ingewikkeld. Alsof we in zo’n document de ‘formele-taal-knop’ eens even flink naar rechts draaien.
Dat geeft te denken want schrikt ingewikkelde taal niet gewoon af? Wat wilde je ook alweer met je brief of folder? O ja, iets uitleggen, zodat mensen iets leren. Best raar eigenlijk, dat we gewend zijn om ineens in een veel te formele modus te schieten, zonder eerst even goed naar de doelgroep te kijken.
Ik zie het om me heen. Niet alleen logopedisten, ook huisartsen, de kinderopvang, veel scholen, ze gebruiken vaak moeilijke taal. In de studiegids, in nieuwsbrieven, uitnodigingen, zelfs in instructies voor ouders. Dat lastige taal afschrikt, maakte ik zelf mee. Toen ik na de logopedie met een Chinese moeder kletste, zei ze grappend dat ze de schoolgids het liefst snel weglegt. Veel te lastig. ‘Ik doe hem weg hoor!’ En groot gelijk heeft ze.
Zonder piratenpak
Een jongen die ik elke week logopedie geef, stond tijdens carnaval zonder piratenpak of Batmancape beteuterd voor de ingang van zijn klas. Zijn ouders hadden de brief over het carnavalsfeest niet begrepen. Niet veel later gaf een vader van een andere cliënt mij een declaratieoverzicht. Geen overzicht van de logopediesessies maar van de Cesartherapie van zijn dochter. Eens per week oefent ze om letterlijk iets steviger in haar schoenen te staan. Ik vertelde de vader dat de brief niet over mij ging.
Ouders betrekken door ons taalniveau aan te passen
We willen ouders betrekken, niets liever dan dat. Zullen we dan samen proberen de informatie af te stemmen op het taalniveau van de ouders? Want dan bereiken we veel meer, namelijk samenwerking, betrokkenheid en deelname.
