Eind augustus kijken mijn financieel controller en ik elkaar al zenuwachtig aan… we moeten weer, hé? Ja, we moeten weer. Het is namelijk tijd om te beginnen aan het tarieventraject. Om de tarieven voor het nieuwe jaar volgens alle richtlijnen op tijd klaar te hebben moet je er vroeg bij zijn. En dus begint het hele circus weer. En het vervelendste aan dit hele circus? Aan het einde heeft niemand een goede voorstelling gehad.
De artiesten
In dit optreden zijn vele artiesten vertegenwoordigd. De eigenaar die streeft naar continuïteit en financiële zekerheid. De financieel controller die overuren draait voor alle berekeningen. Ik, de directeur, als spreekbuis. Tot slot de vele ouders in de diverse oudercommissies. En misschien hebben zij nog wel de lastigste rol toebedeeld gekregen. Hoe kun je immers objectief adviseren over en prijsverhoging die je zelf moet gaan betalen? En hoe leuk is het om, naast je drukke baan (want anders zat je niet in de OC van een kinderopvangorganisatie) in je vrije tijd over tarieven te praten? Maar vooral hoe is het om ‘verzwaard adviesrecht’ te hebben als jouw kinderopvangorganisatie vervolgens toch kan doen wat ze zelf willen?
Prijs of kwaliteit?
Je zat toch in de OC om mee te helpen nadenken over de kwaliteit van de opvang voor jouw kinderen? Omdat je het belangrijk vindt dat, wanneer jij er niet bent, je kinderen ook gelukkig zijn? En daar zit je dan met een financieel controller en een directeur te praten over een prijsindexatie van 2 of toch 2,5%… Jarenlang hebben wij allemaal onze rol vervuld in dit circus. Maar nu gaan we het anders doen. Het tarieventraject wordt beperkt tot de inhoudelijke afstemming van de tarieven. Daar moet het immers om gaan. Daarnaast gaan we in het voorjaar lekker informeel met iedere OC en directie om de tafel. Met tijd en aandacht voor elkaar en de kwaliteit van de opvang. Want daar ging het de OC en ons toch eigenlijk om?
