Lieve Keet,
Ik wil je met heel mijn hart bedanken voor de brief die je mij gestuurd hebt. Je hebt me echt geraakt en je hebt me behoorlijk aan het denken (nou ja eigenlijk meer aan het voelen) gebracht. Ik wil echt alles op alles zetten om meer tijd met jou te besteden en vooral ook vanuit meer rust en ontspanning te werken. Maar het lastige is dat is soms gewoon niet weet hoe.
Dit frustreert me best wel eigenlijk. Want als ik ’s morgens op mijn werk (de plek waar jij met de lieve mama’s bent) aankom, dan wil ik niets liever dan er voor jou, de lieve pedagogisch medewerkers en de papa’s en mama’s zijn. Maar ondertussen is mijn hoofd eigenlijk al bomvol. Misschien is dat wel hetzelfde gevoel als wanneer jij het alleen maar op een krijsen kunt zetten. Mijn hoofd stroomt over van alle dingen die ik moet doen en ik krijg meteen het gevoel dat ik het toch niet voor elkaar krijg.
Ken je het fenomeen ’to do’-lijstjes….? Natuurlijk niet, want jij leeft natuurlijk ‘gewoon’ in het moment. Maar als je ouder bent (al hoop ik echt met heel mijn hart dat je anders mag gaan werken, dan dat ik dat doe), maak je vaak lijstjes met dingen die af moeten. Het vervelende van die lijstjes is dat ze, ondanks mijn harde werken, nooit afkomen.
Ik heb ook het gevoel dat ik (en de rest van de lieve pedagogisch medewerkers) ontzettend veel moet, om aan andere grote mensen te laten zien hoe goed wij het doen. Om in moeilijke taal te zeggen: bewijzen dat we goede pedagogische kwaliteit bieden en ontwikkelen. Maar ik merk dat ik dan vooral druk bezig ben met papierwerk, dus uitleggen aan anderen hoe we het moeten doen, wat we doen en hoe goed we het doen, en minder de tijd neem om te knuffelen met jou en te praten met de medewerkers op de groep.
Dat maakt me stiekem best onzeker. Eigenlijk heb ik vaak het idee dat ik het niet goed doe. Ik doe zo mijn stinkende best, maar het lukt iedere dag (net) niet om dat voor elkaar te krijgen wat ik wil. Misschien herken je dat wel? Je wilt dolgraag gaan lopen, maar dit lukt elke keer nog net niet. Ik kan me voorstellen dat dit helemaal geen leuk gevoel is… Tenminste voor mij niet. Ik vind het eigenlijk best wel knap dat je dan gewoon doorzet en het blijft proberen. Ik heb wel eens het gevoel om het op te geven. En ik wil dat helemaal niet. Want ik doe dit werk (zo noem je dat als je later groot bent) met alle liefde. Ik verlies deze passie alleen echt uit het oog. Daar heb je me wel bewust van gemaakt. Ik wil met alle liefde tijd maken om met jou te knuffelen en alle tijd te besteden aan de lieve medewerkers, om te zorgen dat we nog veel beter worden om jou en al je andere vriendjes en vriendinnetjes het beste te geven.
Door jouw brief ben ik gaan beseffen dat ik iedereen die rust gun, omdat ik weet dat jij en de anderen dan volop kunnen gaan ontwikkelen (dus nieuwe dingen leren). Je hebt me laten zien dat dit niet gaat, als je onrust voelt, die ik en de pedagogisch medewerkers verzoorzaken. Nu besef ik dat ik mezelf ook die rust mag gaan gunnen. Hoe weet ik nog niet, want dat vind ik echt heel moeilijk. Maar ik wil dit dolgraag. Het is ook lastig, omdat het helemaal niet zo normaal is om ‘rustig aan’ te doen op het werk. We zijn gewend om hard te werken en te rennen en te vliegen.
Maar ik gun jou het allerbeste en dan kan ik niet anders dan de beslissing te nemen (ook al ga ik tegen heel veel andere mensen in) om meer ontspannen te werken. Om ontspannen leiding te geven aan de lieve pedagogisch medewerkers, de tijd te nemen om hen te coachen (een moeilijk woord om samen te leren hoe we jou nog beter kunnen begeleiden) en om er voor te zorgen dat zij ook echt alle tijd en rust hebben voor jou (en je andere vriendjes en vriendinnetjes). Ik wil dolgraag de ontspannen omgeving creëren waar jij en de andere baby’tjes zo’n behoefte aan hebben. Omdat ik weet dat jij dan gelukkiger en tevreden bent bij ons. Omdat ik weet dat je dan volop kunt gaan genieten en ontwikkelen.
Ik ga het gewoon doen. Investeren in mezelf, investeren in de lieve pedaggisch medewerkers en daarmee investeren in jou. In gun het mezelf om meer te ontspannen.
Lieve lieve Keet, ik wil je nog een keer ontzettend bedanken voor je openheid. Ik hoop dat ik je met deze brief wat meer rust heb kunnen geven en het vertrouwen dat ik samen met de pedagogisch medewerekrs ga zorgen voor een ontspannen omgeving voor jou!
Liefs Yvonne
Ik ben Nathalie Camacho. Mijn droom is dat alle kinderopvangorganisaties sterke teams creëren van HARTwerkende pedagogisch professionals. Mijn focus ligt op aandacht voor het team, aandacht voor het kind en aandacht voor ontwikkeling. Met als resultaat: ontspannen werken, werkgeluk en pedagogische kwaliteit.
Vanuit mijn bedrijf Forsa Pedagogiek verzorg ik studiedagen, incompany trainingen en coachtrajecten. In de Forsa Academie vind je meerdere trainingen die speciaal gemaakt zijn voor de kinderopvang. Ik richt me op de pedagogisch coaches, leidinggevenden en de teams van pedagogisch professionals.
