Ken je dat? Dat je een situatie van tevoren inschat en al precies denkt te weten hoe de dingen lopen? Zo van: ‘Zoiets heb ik al eerder meegemaakt dus dan zal het wel weer precies zo en zo gaan’. Doen we allemaal wel eens denk ik, op basis van eerder opgedane ervaringen. ‘Dat is zo’n jochie’ of ‘Die zal wel lang moeten wennen’. Ik denk dat het aan ons is om kinderen niet direct in hokjes te plaatsen. Om een kind de tijd te geven. Dat is nodig, vooral bij de spraak- en taalontwikkeling van jonge kinderen. Het verhaal hieronder is daar een mooi voorbeeld van. Geef een kind de tijd voor taalontwikkeling!
Tweeling
Sinds een jaar geef ik elke woensdagmiddag logopedie aan een twee-eiige tweeling. Zes jaar zijn ze, een meisje en een jongen. Het meisje is van het type ‘stoere meid met brutale oogjes maar met een klein hartje’. In haar rugtas brengt ze elke week een boekje mee om na de sessie uit voorgelezen te worden. Haar broer is een stille. Door een verminderd gehoor is hij voortdurend alert op de prikkels om hem heen. Zijn blik spreekt boekdelen: ‘Begin nou maar gewoon met die oefening’.
Zijn zus boekte snel vooruitgang terwijl hij moeite hield met spreken. Ondanks het vele oefenen thuis. Parmantig liep het zusje op woensdag mijn kamer uit. Niet gemakkelijk overigens, voor haar broer. Maar het gekke was, de situatie draaide zich om. Na de zomer startten ze samen in groep 3. De jongen maakte grote stappen, sprongen eigenlijk. Ineens praatte hij in kloppende zinnen en het uitspreken van de letter ‘w’ ging ook prima. Tegelijkertijd had zijn zus het moeilijk, tegen alle verwachtingen in. Rijmen en het onthouden van nieuwe woorden bleken toch lastiger dan gedacht. Nu was het haar broer die met ferme passen en een brede grijns mijn kamer uitliep . Gek hoe dingen kunnen lopen. Niet zoals je van te voren had bedacht.
Afwachten en even achterover leunen
In de ontwikkeling van spraak en taal kiest ieder kind z’n eigen tempo. Dat blijkt maar weer. Dus misschien moeten we soms toch maar gewoon afwachten en even achterover leunen om te kijken wat er gebeurt. En bij de tweeling is het, denk ik, mijn taak om wat zelfvertrouwen van de één naar de ander over te hevelen.
